"Sprawa Honoru" - AAR Rzeczpospolitą Polską
"Sprawa Honoru" - AAR Rzeczpospolitą Polską
Problem. - 28-12-2007 18:29
Tak, wiem – podjąłem się trudnego zadania. AAR Polską – jak dumnie to brzmi, jednak jaką odpowiedzialność z sobą niesie. Niejeden mi powie, że głupotą jest porywanie się na podobny czyn, skoro istnieją już arcydzieła Larrego i Aux’a; wiadomo też, że chyba im nie dorównam... Jednak, czy to z powodu uczuć patriotycznych, czy też natchnienia przyniesionego lekturą wspaniałej książki („Sprawa Honoru” – stąd też tytuł AAR’a) postanowiłem opisać Wam cały tragizm Polski od odzyskania niepodległości do... no właśnie – do kiedy uda mi się przetrwać ;). Postaram się też, by ten AAR był chociaż troszkę inny od reszty – przecież komu chce się czytać 10 raz o wojnie domowej w Hiszpanii i o 4 zmianie rządu w Wielkiej Brytanii. Najbardziej liczę na WASZE pomysły, sugestie, porady – toż piszę nie dla siebie, tylko dla czytelników ;)
Tyle słowem wstępu, zapraszam do lektury!
HoI 2 DD
Wesja gry: 1.3
Mod: II Republic Mode (pod DD)
Poziom Trudności: Normalny
Agresywność SI: Agresywny
Własne przeróbki: ile będzie konieczne ;)
"Sprawa Honoru"
AAR Rzeczpospolitą Polską
http://images33.fotosik.pl/90/c5ccf7e21f113587.gif
Wstęp
Historia Polski w latach 1918-1935
„Rozdzielił nas, mój bracie,
Zły los i trzyma straż.
W dwóch wrogich sobie szańcach
Patrzymy śmierci w twarz.
W okopach pełnych jęku,
Wsłuchani w armat huk,
Stoimy na wprost siebie
Ja - wróg Twój, Ty - mój wróg.
A gdy mnie z dala ujrzysz,
Od razu bierz na cel
I do polskiego serca
Wrogą kulą strzel.
Bo wciąż na jawie widzę,
I co noc mi się śni,
Że ta, co nie zginęła,
Wyrośnie z naszej krwi.”
Edward Słoński - „Ta - co nie zginęła...” (fragmenty)
Taki oto koszmar przeżywali Polacy będący w dwóch różnych obozach podczas I wojny światowej. Koszmar straszliwy, z którego każdy chciałby się jak najszybciej obudzić. Dał on nam jednak rzecz najważniejszą – wolność. Rzeczpospolita po 123 latach niewoli, wyniszczania, ucisków zaborców, germanizacji i rusyfikacji odzyskała niepodległość. Nikt nigdy jej jednak nie docenił. Na Zachodzie mówili, że jest „potwornym bękartem traktatu wersalskiego”, na wschodzie Stalin wyrażał się o niej jako „przepraszam za wyrażenie, państwie”. Ona jednak wyrosła z naszej krwi...
Bynajmniej jednak listopad 1918 roku nie był dla odrodzonego państwa polskiego końcem walk. Rzeczpospolita musiała siłą udowadniać prawa do ziem, które kiedyś należały do niej. Doszło do tego, że prowadziła ona jednocześnie aż sześć wojen. Jednak po szeregu walnych zwycięstw (w tym słynnym „Cudzie nad Wisłą”, gdzie udało się pokonać armię czerwoną) udało się odzyskać większą część terenów byłego zaboru pruskiego i austriackiego, Galicję Wschodnią, Wilno i tzw. kresy wschodnie.
Nie był to jednak koniec kłopotów Polski. Stulecie zaborów i rozbicia zrodziło problemy tak społeczne, jak i gospodarcze. W obiegu było pięć różnych walut; pięć regionów kraju utrzymywało odrębne systemy administracyjne; w wojsku używano czterech różnych oficjalnych języków; tory kolejowe wymagały wagonów o dwóch różnych rozstawach kół. Występowały również odmienności etniczne. Polacy stanowili raptem 70% całej populacji. 5 milionów Ukraińców, 1,5 miliona Białorusinów i 700 tysięcy Niemców starało się uzyskać autonomię. Dodatkowo napiętą sytuację potęgował duży udział chłopstwa w społeczeństwie – spadek cen żywności spowodował wielkie zubożenie tej klasy społecznej. Problemom tym towarzyszył również kryzys ekonomiczny. Co prawda reformy Władysława Grabskiego pozwoliły opanować szalejącą inflację, jednak niemiecka wojna celna (1926-1930) z powrotem wyniszczyła gospodarkę.
Wszystko to można powiązać z nieudolną polityką. Ustrój Rzeczpospolitej miał być liberalną demokracją. 17 marca 1921 roku uchwalono konstytucję marcową – przyznawała ona stosunkowo nieduże uprawnienia prezydentowi, najwyższą władzę natomiast sprawował dwuizbowy parlament (sejm i senat). Wtedy to właśnie Józef Piłsudski rozgoryczony ograniczeniem władzy głowy państwa wycofał się z polityki. Powstały nieudolne rządy i koalicje, które szybko upadały. Interes poszczególnych partii stał się ważniejszy od dobra Polski, specjalnie opóźniano ważne ustawy. Szczytem dezorganizacji była nagonka wymierzona w przeciwników rządowych, której wynikiem był zamach na Gabriela Narutowicza (1922). Piłsudski nie mógł się temu przyglądać. W dniach 12-14 maja 1926 roku marszałek ruszył z wiernymi oddziałami na Warszawę. Posiłki dla Prezydenta nie przybyły (z powodu strajku socjalistów na kolei) i Piłsudskiemu udało się przejąć władzę. Dokonał zamachu stanu przeciwko ustrojowi, którego sam był inicjatorem.
Tak oto rozpoczęły się rządy sanacji (z łac. sanare – „powrót do zdrowia”; tutaj „politycznego”). Piłsudski odmówił objęcia kontroli nad sprawami politycznymi, zrezygnował z władzy dyktatorskiej mianując Prezydentem Ignacego Mościckiego. Ustrój, który utworzył się w Polsce, na pewno nie można nazwać totalitaryzmem. Panowała duża wolność słowa, prasa miała pełną swobodę, a inne partie polityczne nie były zdelegalizowane. Jednak nie można ukryć – były to rządy autorytarne, w których Marszałek stał ponad prawem. Powstała główna „partia sanacyjna” – Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem (BBWR), Piłsudski natomiast, dzięki agresywnej polityce zagranicznej, ustabilizował kontakty z innymi państwami.
Jednak opozycja nie przyglądała się temu wszystkiemu z założonymi rękoma. Partie przeciwne sanacji (PPS, PSL, ChD, NPR) połączyły wysiłki, przeciwstawiając się popieranemu przez rząd BBWR, tworząc w roku 1929 blok międzypartyjny, tzw. Centrolew. Otwarcie przyznali, że dążą do usunięcia z Polski dyktatury. Odpowiedź Piłsudskiego była natychmiastowa: w nocy z 9 na 10 września 1930 przywódcy opozycji zostali aresztowani i osadzeni w więzieniu wojskowym w Brześciu nad Bugiem. Większość z nich postawiono przed sądem…
W roku 1935 parlament przeprowadził wyczekiwaną zmianę Konstytucji. Podniesiono autorytet głowy państwa, zachowano też równowagę innych organów rządzących. Wszystko szło po jak najlepszej drodze, rysowało się w kolorowych barwach. Jednak tego samego roku, w rocznicę Zamachu Majowego – 12 maja, zmarł Józef Piłsudski…
http://images33.fotosik.pl/90/723357cae094c66e.gif
_______________________
Jak na razie są to same "suche fakty" - opis historii 20-lecia międzywojennego wprowadzający do właściwej akcji AAR'a. W kolejnym odcinku (mam nadzieję, że zamieszczę go jutro) pojawi się więcej grafik i wstawek fabularnych.
Problem. - 29-12-2007 15:18
Obiecywany pierwszy odcinek. Bardzo cieszy mnie tak ciepłe przyjecie AAR'a - dzięki Wam wszystkim ;) I teraz też pytanie właśnie do czytelników: wolicie, bym poszedł w stronę realnej ahistoryczności, czasem dodał jakiś event (aby było niekonwencjonalnie, ale też ciekawie), czy też po prostu zaufać 2 RP mod?
"Sprawa Honoru"
AAR Rzeczpospolitą Polską
http://images33.fotosik.pl/90/c5ccf7e21f113587.gif
"Jeden jest przewodnik, który pomaga narodowi dotrzymać słowa
i wypełniać zobowiązania wobec sprzymierzeńców.
Tym przewodnikiem jest honor"
Winston Churchill
Rozdział I Początek
12 maja 1935 Warszawa
Biuro Naczelnika Sił Zbrojnych na ulicy Rakowieckiej tonęło w półmroku. Jedynie stojąca na biurko lampka dawała odrobinę światła, rzucając mozaikę cieni na twarz mężczyzny siedzącego nieopodal w fotelu. Generał Rydz-Śmigły bębnił nerwowo palcami, widać że czegoś oczekiwał. Nagle dało się słyszeć szybkie kroki, ktoś nacisnął klamkę i do pokoju wszedł polski żołnierz.
- Panie generale. – zasalutował – Doniesiono nam, że Naczelny Wódz, Marszałek Józef Klemens Piłsudski... nie żyje…
- A więc jednak? – Śmigły nawet się nie zdziwił. – Czyli diagnoza była słuszna… Nowotwór… Cóż to teraz z nami będzie? – powiedział jakby do siebie. – Co będzie z tą Polską? Zostaliśmy sami, sami pośród wrogów…
Skrył twarz w dłoniach.
17 stycznia 1936
Witold Spieszyński stał przed namiotem oficerskim zacierając ręce. Nie był ubrany ciepło, a zima roku ’36 należała do tych „mroźnych”. W jego głowie kłębiło się wiele myśli. Dopiero przed paroma minutami, gdy wracał razem z chłopakami z lotniska, przekazano mu, że ma się niezwłocznie stawić się przed pułkownikiem. Był jednym z najmłodszych dowódców eskadr w 1 Pułku Lotniczym, niezbyt lubianym pośród bardziej doświadczonych lotników i jego pozycja nie była zbyt pewna. Miał pod sobą jednak największych asów lotniczych, a jego Klucz Niebieski przodował w całej jednostce. Chociaż, jak lubi się powiadać, nie wiadomo co strzeli tym z góry do głowy i co zadecydują. Tak więc czekał niepewnie, trzymając pod pachą pilotkę. Wreszcie brezentowe klapy uchyliły się i pokazała się głowa jednego z przełożonych.
- Spieszyński? Na co ty do cholery czekasz? Chodź tutaj! – rzekł szorstko. Witold często zastanawiał się, czy w wojsku każdy wyższy stopniem będzie traktował go jak śmiecia. Odpowiedź była prosta: będzie.
Wnętrze namiotu było nawet całkiem przyjemnie urządzone – przynajmniej w porównaniu na pomieszczeń szeregowych. Centralne miejsce zajmował duży stół, z jakąś pożółkłą mapą, zawalony papierami i teczkami. Dookoła niego stało kilku oficerów i jeden cywil. „Dziwne” – pomyślał Spieszyński, salutując mechanicznie.
- A witamy, już się doczekać nie mogliśmy. – rzekł pogodnie pułkownik – Powinniście najpierw wiedzieć, że zostajecie mianowani podporucznikiem. Muszę przyznać, że przeprowadzone przez was ostatnie ćwiczenia były perfekcyjne!
Młody pilot zaniemówił. Wyczekiwany awans tak niespodziewanie?
- Ale nie jest to sednem naszej sprawy… Przekazano nam najnowsze rozkazy i dyrektywy, które mamy wykonać w najbliższym okresie czasu. – sięgnął po plik dokumentów na stole – Rozkaz, numer kodowy 34B. – przeczytał – Wybrana eskadra myśliwców, 6 maszyn, ma się udać do przestrzeni powietrznej 50 i przeprowadzić próbne bombardowania; cele naziemne, oznaczone. Dodatkowo ma przećwiczyć poruszanie się przy eskorcie… I tak dalej – skończył. – Chodzi nam dokładnie o to, że przekazano naszemu pułkowi 20 nowych maszyn; te nowoczesne PZL P.24… Postanowiliśmy przekazać połowę z nich pod waszą komendę. Dowództwo przywiązuje od nich wielką wagę, mają być „naszym oczkiem w głowie”. – odrzekł cynicznie. – Tak więc uważajcie!
- Dzię… dziękuję! – wyjąkał nowy podporucznik. „Czy to bajka, czy sen?” – myślał – „Nowe samoloty… Marzenie każdego! I to do mojej eskadry...”
- Poczekajcie chwilę! Jeszcze jedna sprawa… - pułkownikowi przedziwnie zmienili się głos. Zwracał się teraz nie jak do podkomendnego, ale równego sobie. - Jesteście lojalni wobec nas? Całe to przebazowanie na wschód, nowe maszyny… - spojrzał mimowolnie po innych dowódcach. Witold dopiero teraz zrozumiał. Byli tutaj sami „zaufani” pułkownika, mogli rozmawiać dużo swobodniej, bez obawy, że ktoś ich podsłucha. A pewnie w tych rozmowach nie zawsze wychwalali decyzje „odgórne”.
- To pewnie program modernizacji armii, zapowiadał to Marszałek… - niepewnie odpowiedział Spieszyński.
- Tak, tak – modernizacja… Dowiecie się w swoim czasie. Dobra, koniec tego na dzisiaj! Macie tutaj rozkazy, jutro zapoznacie się z nowym sprzętem. – wręczył mu jedną teczkę – Odmeldujcie się!
Młody pilot, mimo że powinna rozbierać go radość, czuł w sercu dziwny niepokój…
http://images33.fotosik.pl/91/0fc50f184c6f4255.gif
1 Pułk Lotniczy stacjonujący w Okręgu Lwów
22 stycznia Warszawa
Biuro Prezydenta – mały gabinet z biurkiem, kilkoma fotelami i biblioteczką. Wiele osób marzyło, by się tutaj znaleźć. Mało kto dostąpił tego zaszczytu: w prywatnym gabinecie Ignacy Mościcki spotykał się tylko z największymi przedstawicielami rządu, Inspektorem Sił Zbrojnych i kilkoma innymi politykami wywodzącymi się z sanacji. W tym pokoju podejmowano nieraz najważniejsze decyzje dotyczące państwa, mające zaważyć na jego losie. I tym razem nie było inaczej, jednak Prezydent siedział sam, pochylony nad jakimś telegramem, mapą i napisanym w połowie listem.
- Do Świrskiego napiszę później, teraz ważniejsze sprawy… - powiedział do siebie. Przywódca państwa bardzo lubił prowadzić ze sobą „monologi” - oczywiście gdy był sam w gabinecie – pomagało mu to się skupić. – Przegląd wojsk, że też ja to muszę zatwierdzać! List od Śmigłego… Posiadamy… - przebiegał szybko oczami po kartce – Pokaźny garnizon Obrony Wybrzeża na Helu i w Gdyni… Dalej jest Okręg Poznań; 2 dywizje i brygada kawalerii… W Łasku przy Łodzi mamy brygadę kawalerii i do tego 3 dywizje. W Warszawie garnizon Modlina, dywizja piechoty, dwie kawalerii i milicja… Silny garnizon we Lwowie, wzmocniony w związku z operacją „Wschód”. Ech, pamiętam, jak Smigły mi o tym mówił. „Mamy za mało żołnierzy na wschodzie, trzeba przenieś tam więcej dywizji z centrum kraju…”. Problemy stwarza tylko z Sowietami! A jeszcze te plany uzupełnień po Wielkiej Wojnie, modernizacji, które jeszcze nie zostały zrobione! Ale chwila, dalej – spojrzał na koślawe pismo Generała – We Lwowie 5 dywizji piechoty, brygada artylerii, brygada przeciwlotnicza i kawaleria. W Krakowie jeszcze jest jedna górska; wszystko już przezbrojone. Dobrze, dobrze… - odwrócił kartkę i czytał dalej. – Marynarka, ze sprawozdania Jerzego Świrskiego: 3 okręty podwodne, 1 stary niszczyciel „Wicher”, 2 klasy „Grom”, 1 lekki krążownik „Bałtyk”… To chyba wszystko, podpisać jeszcze… - sapnął. Czasem praca Prezydenta była ciężka…
http://images24.fotosik.pl/133/987b41f58dcde2bf.gif
http://images30.fotosik.pl/133/14c4bc23c92f9a5e.gif
http://images26.fotosik.pl/132/4ef1a045a711ba08.gif
http://images28.fotosik.pl/132/27f7224da8e18a20.jpg
http://images28.fotosik.pl/132/638a42fa63597879.jpg
26 stycznia 1936 Warszawa
Dzisiejszego dnia w jadalni Pałacu Prezydenckiego panowała niezwykła cisza. Od czasu do czasu słychać było tylko brzdęk łyżek i widelców o talerze. Nie tak wyobrażał sobie Józef Beck spotkanie z przedstawicielami Wielkiej Brytanii i Francji. Od tego spotkania wiele zależało – przedstawiciele obcych rządów mieli skontrolować stan gospodarki Polski i ocenić jakież to postępy poczyniła od odzyskania niepodległości.
- Jak się panu, panie Kennard, podoba Warszawa?* – rzekł wreszcie minister Beck przerywając milczenie. – O ile się nie mylę jest pan pierwszy raz u nas.
- Byłem tutaj raz, może dziesięć lat temu. Jednak nie ma co porównywać tamtych czasów z tymi. Wtedy Warszawa była jednym rumowiskiem, dopiero odbudowywanym po Wielkiej Wojnie. Teraz widzę, ileż pracy włożyliście w odnowienie stolicy!
- Staramy się jak możemy; gospodarka po kryzysie prężnie się rozwija, ludzie patrzą z podniesioną głową w przyszłość.
- A Kresy Wschodnie? – zapytał ambasador. Było to pytanie czysto polityczne – Anglicy byli przeciwni umiejscowieniu granicy Polskiej tak daleko na wschód, forsując swojego czasu pomysł umieszczenia jej na tzw. Linii Curzona. Każde potknięcie Polaków w sprawach „Kresów” było potwierdzeniem słuszności Brytyjczyków.
- Trzeba pamiętać, że są to tereny głównie rolnicze – odparł Beck. – Standard życia chłopów, w porównaniu z tym sprzed 20 laty, znacząco się poprawił. Staramy się też uprzemysłowić tamte rejony, niwelując różnice między Polską zachodnią, a wschodnią. Jednak na to też potrzebne są pieniądze…
- Pamiętamy waszą ofertę złożoną Koronie Brytyjskiej w październiku i właśnie jedną z wiadomości, którą miałem przekazać, jest zgoda na ten pakt. Kupimy od wasz 400 tysięcy ton węgla po obecnej cienie rynkowej.
- Dziękuję w imieniu całego kraju. – Polski minister spraw zagranicznych napił się herbaty. - Pozostaje jeszcze kwestia radziecka. Sowieci do tej pory nie zrzekli się praw do ziem wschodnich. Dochodzi do przykrych incydentów przygranicznych…
- W naszej opinii – odezwał się przedstawiciel Francji – niepotrzebnym jest denerwowanie Związku Radzieckiego. Wiemy o tym zestrzelonym samolocie. Polacy nie powinni być tacy pochopni w działaniach! Wiadomym jest, że na tak długiej granicy ludzie nie zawsze będą się zgadzać.
- Wiemy, rozmawialiśmy już o tym z ZSRR i uznaliśmy to za wypadek. Jednak sytuacja nadal pozostaje napięta.
- Martwi mnie również stan polskiej armii. – wtrącił się Anglik. – Poleganie w głównej mierze na wojsku poborowym nie jest dobrym krokiem.
- Też na to zwróciliśmy uwagę. Poczyniliśmy nawet odpowiednie kroki – modernizujemy większość dywizji i uzupełniamy ich składy. A o bitność Polaków proszę się nie martwić…
„Właśnie to ona nas najbardziej przeraża” – przemknęło przez myśl ambasadora.
http://images25.fotosik.pl/131/cfa7f8be2da639a2.gif
http://images33.fotosik.pl/91/8a7cca2a93c23f70.jpg
http://images33.fotosik.pl/91/2729482b3d69c48b.gif
Spotkanie przedstawicieli Francji i Wielkiej Brytanii z Józefem Beckiem wpłynęło znacząco na naszą politykę.
******
Początek roku był bardzo ważny dla Polski, która po odejściu Józefa Piłsudskiego nie mogła otrząsnąć się z marazmu. Co prawda Ignacy Mościcki i reszta sanacji pozostała przy władzy, jednak każdy starał się przejąć schedę po byłym Marszałku. Początkowo na to stanowisko ‘szkolony’ był Walery Sławek, ale został on szybko odsunięty z życia politycznego. Rządy przejęła trójka polityków, określanych mianem grupy zamkowej – gen. Edward Rydz-Śmigły, Ignacy Mościcki i Józef Beck.
http://images24.fotosik.pl/133/be2288cdc3e09f81.jpg
Trójka najważniejszych osób w państwie. Od lewej: Ignacy Mościcki, Edward Śmigły-Rydz, Józef Beck.
Przeglądając sprawozdania z 1935 roku można było z radością stwierdzić, że Rzeczpospolita powoli wychodziła z wielkiego kryzysu gospodarczego. Uzyskano względną stabilizację, a przemysł wracał do stanu sprzed 1929 roku. Największym problemem jednak była kwestia nierównomiernego rozwoju zachodniej i wschodniej Polski. Tzw. Kresy, stanowiące ponad 60% kraju, były strasznie zacofane. Produkcja opierała się tam głównie na przestarzałym rolnictwie, panowało wielkie bezrobocie, a różnice etniczne powodowały wiele zatargów. Dlatego też Eugeniusz Kwiatkowski, minister skarbu, zaproponował rewolucyjny pomysł, mający uzdrowić sytuację na wschodzie, zwiększyć wytwórczość i udział polskich produktów na rynku. Zaproponował wprowadzenie „Centralnego Planu”. Nie miała to być gruntowna reforma całej gospodarki, zaproponowano wprowadzenie odgórnych cen na podstawowe produkty żywieniowe, takie jak chleb, masło, mleko i smalec. Pozwalała ona chociaż częściowo zlikwidować Problem głodu na wsi.
http://images32.fotosik.pl/91/01b97f0187d0b743.gif
Centralne planowanie – zbawienie dla polskiej gospodarki?
W dużo lepszym stanie było polskie wojsko – jedno z najlepszych w ówczesnej Europie. Dużo oddziałów było uzbrojonych w najnowszą broń, posiadało doświadczenia z wojny o niepodległość, było karne i zdyscyplinowane. Jednak nie tyczyło się to wszystkich jednostek. Niektóre posiadały jeszcze broń z Wielkiej Wojny, artylerię pozostawioną przez zaborców. Najgorzej rzecz się miała z lotnictwem – większość pilotów musiała latać w połatanych i przestarzałych maszynach francuskich, które oglądały wszystkie fronty świata. Dlatego też wprowadzono program modernizacji armii, tzw. operacja „Wschód” (uzupełnienie wszystkich sił i przebazowanie niektórych jednostek na granicę z Sowietami). Po ustabilizowaniu sytuacji gospodarczej postanowiono też odbudować twierdzę ‘Modlin’, znajdującą się w pobliżu stolicy. Dzięki funduszom uzyskanym od Wielkiej Brytanii zaplanowano wyposażyć tamtejsze umocnienia w broń przeciwpancerną i niezbędną załogę.
http://images23.fotosik.pl/131/0750e6eb85c6d12e.gif
Rekonstrukcja ważnej polskiej twierdzy – Modlina.
Rozpoczęto również badania nad ulepszeniem maszyn przemysłowych i opracowaniem nowoczesnej maszyny liczącej. Dla Polski były to dwa najważniejsze projekty, które finansowano w pierwszej kolejności.
http://images25.fotosik.pl/131/7cc9d9c558ffe939.gif Badania prowadzone w IIRP.
Polacy, z silną armia i rozwijającym się przemysłem, mogli być jak na razie spokojni o swoją egzystencję w Środkowej Europie – jednak na jak długo?
Problem. - 15-06-2008 17:05
Z niemałym samozadowoleniem mogę wszystkich poinformować, że powróciłem do prac nad AAR’em. Na powrót mam więcej czasu, pojawiły się nowe pomysły i chęci. Mam nadzieję, że projekt ciekawego sprawozdania z gry naszą Ojczyzną na powrót przyciągnie czytelników i zostanie ciepło przyjęty. Jak na razie prezentuję nowy odcinek ;).
"Sprawa Honoru"
AAR Rzeczpospolitą Polską
http://img359.imageshack.us/img359/9540/honornp6.gif
Rozdział II Wschód
15 lutego 1936
Antoni Szyling zdjął płaszcz i rozprostował nogi. W namiocie generalskim przeznaczonym dla niego było dość ciepło – pewnie z powodu dobrze rozpalonego pieca. Nowy dowódca nie miał jednak czasu na zbyt długi odpoczynek. Dopiero co został przeniesiony do czynnej służby w rejonie Białegostoku, nie zdążył nawet obejrzeć chociażby dziesiątej części swojej jednostki, gdy kilku nadgorliwych podoficerów – „przydupasów”, jak sam ich nazywał – zaprosiło go na herbatę i zaczęło wdrażać nieudolnie w sprawy lokalne. Zdołał się jednak wykręcić z tego „posiedzenia” i wreszcie we własnej, prywatnej kwaterze mógł się zająć sprawami, dla których został tutaj wysłany. Wyciągnął z teczki plik papierów i rozłożywszy go na stole, zaczął przeglądać pojedyncze kartki. Czasem pochylał się i składał zamaszysty podpis w rogu, mruczał coś, niekiedy skreślał i poprawiał. W końcu udało mu się przejrzeć wszystkie papiery i złożyć je w jednym stosie z boku. Przetarł czoło ręką. Teraz miał się zając najważniejszą ze spraw; wyciągnął z kieszeni marynarki kopertę, otworzył ją i wyciągnął pojedynczą kartkę. Był to rozkaz od samego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Akcja „Wschód”, którą ów dokument rozpoczynał miała na celu dozbrojenie wszystkich dywizji polskich w tym rejonie. Cała ta robota miała spocząć na barkach Szylinga. Niezbyt był z tego rad, jednak wolał to od bezczynnego siedzenia w Warszawie. Nowy generał podumał chwilę nad dokumentem, przeleciał wzrokiem kolejny raz i wezwał kuriera. Przekazał mu niemałą paczkę listów z poleceniem ich szybkiego dostarczenia. Dopiero gdy sierżant się oddalił, Antoni mógł pozwolić sobie na chwilę odpoczynku.
http://img91.imageshack.us/img91/4416/rozkazfg5.jpg
22 lutego Warszawa
- Nie będę tolerował tak jawnego dążenia do wojny!
Tubalny głos prezydenta Mościckiego odbił się echem od ścian. Głowa państwa rzadko podnosiła głos, zabrzmiał więc on tym bardziej groźnie. Generał Śmigły-Rydz skrzyżował tylko ręce na piersi.
- Czy ja kiedykolwiek robiłem coś nieprzemyślanie? My po prostu przykładamy złą miarę do naszych poczynań – dostosowanie wojska do wzorców zachodnich traktujemy już jak szykowanie się do wojny. Myślisz, że Rosjanie tak bardzo by się nami przejmowali?
- Oni nie muszą… - Prezydent usiadł zrezygnowany na krześle. – Samą papachą* mogliby nas nakryć… Na zwykłe przebazowanie mogłem się zgodzić, uzupełnienie składu wszystkich dywizji mogłem przemilczeć... Ale żądanie nowego sprzętu i przeznaczenie trzykrotnie większych środków? To już chyba przesada!
- Sam już zauważyłeś, że czasy, kiedy stanowiliśmy potęgę, dawno minęły. Teraz już nie straszymy sąsiadów, nie możemy uważać, że jesteśmy bezpieczni. Nie prorokuję wojny, ale wolę się do niej przygotować, niż chować głowę w piasek!
- Wiesz, jak takie działania mogą odebrać Rosjanie…
- Odbiorą, jak odbiorą. Co obecnie możemy powiedzieć o naszej armii? Ludzi wprawdzie dużo, ale brygady pomieszane, bałagan w sztabie, artylerii tyle co kot napłakał. Francuzi sami zwracają nam uwagę, że oni sami mają prawie czterokrotnie więcej dział niż my. Od czasów odzyskania niepodległości nic w materii wojskowości się nie zmieniło! – Śmigły pociągnął parę łyków herbaty.
- Co racja, to racja. Przez ostatnie lata skupiliśmy się na odnowieniu gospodarki i integracji kraju. Wiele z założeń się nie udało, Kresy to nasza jedna wielka porażka… Koniec końców trzeba będzie przeznaczyć większe fundusze na armię. Jednak nie można tego robić tak z doskoku!
- I tu cię mogę zaskoczyć! – uśmiechnął się tajemniczo generał. – Opracowałem już plan reformy; spoczął on by na barkach KSUS’u i według planu potrwałby pięć lat… Masz tutaj moje sprawozdanie – Śmigły podał teczkę rozmówcy.
- Czasem zdaje mi się, że wszystko dzieje się za moimi plecami, każdy snuje plany, o których nawet pojęcia mieć nie mogę… - zwierzył się prezydent, przeglądając perfekcyjnie zrobiony wyciąg i kosztorys.
- Nie można mieć wszystkiego na oku. Po prostu nie można…
Mościcki westchnął…
* charakterystyczna futrzana czapka rosyjska
http://img411.imageshack.us/img411/2264/ksusnc6.gif
Początek reformy armii
*****
Pierwszy kwartał roku ’36 przyniósł Rzeczpospolitej wiele zmian. Za jedną z najważniejszych decyzji można uznać reorganizacje formacji wojskowych we wschodniej części kraju: z większości brygad kawalerii utworzono 3 wielkie korpusy, wyposażono je w broń przeciwpancerną i przeciwlotniczą, a następnie rozmieszczono na granicy ze Związkiem Sowieckim. Doświadczone oddziały jazdy miały być jak najlepiej wykorzystane na rozległych równinach i dużych przestrzeniach na wschodzie.
http://img383.imageshack.us/img383/6...zczeniedl1.gif
Rozmieszczenie brygad kawalerii na granicy
Inną ważną sprawą, bardziej już tajną, był program modernizacji wojska. Projekt Edwarda Rydza poparli Świrski, Zając, a także inni najwyżsi generałowie. W pierwszych miesiącach ograniczył się on tylko do uzupełnienia składów dywizji nowo przeszkolonymi rekrutami. Ogłoszono również przetarg na 40 nowych bombowców taktycznych. Wygrał projekt Państwowych Zakładów Lotniczych: samoloty LWS-4 „Żubr” miały być oddane do użytku Wojsku Polskiemu w trzech partiach, do 7 kwietnia 1937 roku. Równocześnie postanowiono wznieść 3 nowe zakłady produkcyjne, które miały być przeznaczone tylko na produkcję wojskową. Decyzje te śmiało można było uznać za sukces władz wojskowych w Rzeczpospolitej – zgodzono się na tak potrzebną modernizację i to w dużym stopniu.
http://img378.imageshack.us/img378/369/produkcjadf5.gif
Obecne inwestycje Rzeczpospolitej
Problem. - 23-06-2008 20:36
No i prezentuję kolejny odcinek. Odrobinę później i krócej niż się spodziewałem (ech, brak weny i pomysłów jest szczególnie frustrujący). Mogę jedynie obiecać, że następny pojawi się szybciej i będzie obejmował większą część gry. Chociaż i tak uważam, że lata przedwojenne nie są zbyt ciekawe dla Czytelników ;)
"Sprawa Honoru"
AAR Rzeczpospolitą Polską
http://img136.imageshack.us/img136/4272/honorhg0.gif
"Jeżeli jest tak dobrze, to dlaczego jest tak źle?"
Eugeniusz Kwiatkowski
Rozdział III Plan Kwiatkowskiego
http://img56.imageshack.us/img56/4677/rzadxc2.gif
Rząd Rzeczpospolitej po powołaniu Eugeniusza Kwiatkowskiego.
28 lutego 1936 Posiedzenie Sejmu w Warszawie
Nadzwyczajne posiedzenie Sejmu zawsze budziło wielkie emocje, było także powodem niejednej spekulacji. Nikt więc nie dziwił się, że na sali obrad panowało niemałe podniecenie. Jednak gdy na mównicę wszedł Minister Skarbu – Eugeniusz Kwiatkowski, wszyscy przerwali rozmowy i zmarli w oczekiwaniu.
- Wysoka Izbo! – zaczął przemówienie, zerkając kątem oka na marszałka. - Najpewniej wielu z moich szanownych kolegów zastanawia fakt zwołania dzisiejszych obrad, jak i także oznaczenie ich tak pilnym priorytetem. Już śpieszę z wyjaśnieniami: spoczęło na nas brzemię zadecydowania o przyszłości naszego kraju, o moim i waszym dobrobycie, o dobrobycie wszystkich obywateli! Ale zacznę od początku: już od pierwszego dnia, gdy zostałem Ministrem Skarbu, starałem się wprowadzić w życie plan reformy gospodarki i przemysłu. Nie oszukujmy się – w sprawach rozwoju napotkaliśmy chyba wszystkie możliwe przeszkody. Dopiero teraz udaje nam się otrząsnąć po Wielkim Kryzysie! A jak wypadamy na tle innych? Z Francją, Wielką Brytania, czy Niemcami nie możemy się nawet równać. Powinno być zupełnie inaczej! W tym bowiem miejscu Europy, gdzie leży Polska istnieć może tylko państwo silne, rządne, świadome swych trudności i swego celu, wolne, rozwijające bujnie indywidualne wartości każdego człowieka, a więc demokratyczne, zwarte i zorganizowane, solidarne i silne wewnętrznie, budzące szacunek na zewnątrz, przeniknięte walorami kultury i cywilizacji, państwo nowoczesne! A jak mamy to osiągnąć bez sprawnie działającego przemysłu i rozwijającej się gospodarki? Albo zaczniemy działać, albo zostaniemy przyćmieni przez inne potęgi.
Z tego też powodu, wraz z moimi współpracownikami, opracowałem czteroletni plan rozwoju. Miałby on polegać na rozwoju kilku głównych ośrodków przemysłowych, które mogłyby stać się miejscem pracy dla prawie pół miliona Polaków! 400 fabryk, od elektrowni po huty. Oczywiście wiązałoby się to wszystko z rozwojem infrastruktury, to jest budowie nowych sieci kolejowych, rurociągów i dróg.
Tak więc, szanowny marszałku, koledzy, pragnę przedstawić wam główne założenia projektu…
Nowy plan został poddany pod głosowanie. Brało w nim udział 397 posłów; 390 było za, 7 wstrzymało się od głosu.
http://img184.imageshack.us/img184/3...tkowskiqa5.gif
Eugeniusz Kwiatkowski.
******
Plan Kwiatkowskiego, zwany również Planem Czteroletnim miał być według ekspertów gospodarczych ratunkiem dla przemysłu Rzeczpospolitej. Wielkie hale produkcyjne, olbrzymie maszyny, setki ton przerabianego materiału. Ale przede wszystkim nowe fabryki miały stać się miejscem pracy dla tysięcy bezrobotnych. Budżet całego przedsięwzięcia wynosił blisko 2 miliardy złotych i miał być sfinansowany głownie z kasy Funduszu Obrony Narodowej. Miejscami realizacji miały stać się Centralny Okręg Przemysłowy, Zagłębie Staropolskie, Gdynia, a także Warszawski Okręg Przemysłowy. W planach była również budowa sieci komunikacyjnej między zakładami: linii kolejowych, szos, rurociągów, trakcji elektrycznych. Dzięki tym inwestycjom do roku ’40, w którym to miały zostać oddane do użytku wszystkie fabryki, możliwości przemysłowe Rzeczpospolitej powinny powiększyć się o blisko 1/4. Jednak głównym założeniem planu miało być trwało ożywienie gospodarki Polski i zlikwidowanie bezrobocia.
http://img154.imageshack.us/img154/8128/plan41qj5.jpg
Plan Kwiatkowskiego.
Głównym problemem Polaków było niekorzystne rozmieszczenie przemysłu, surowców, a zwłaszcza kapitału na terenie Rzeczpospolitej. Utarło się twierdzenie mówiące o tzw. „Polsce A” i „Polsce B”. Zachodnia część, na którą składało się raptem 36% powierzchni kraju, odpowiadała za 93% produkcji przemysłowej Polski! Wytwarzane dobra na wschodzie, w tym Wilnie i Lwowie, nie stanowiły nawet dziesiątej części obrotu. Łatwo więc można było zauważył wielką przepaść, jaka pod względem materialnym dzieliła obie części Rzeczpospolitej. Wieś ubożała, szerzyło się bezrobocie i kryzys – temu wszystkiemu miał zaradzić Plan Czteroletni.
http://img143.imageshack.us/img143/8449/aibdw9.gif
Podział na "Polskę A" i "B".
* fragment oryginalnego przemówienia Eugeniusza Kwiatkowskiego
Strona 1 z 2 • Znaleźliśmy 10 wypowiedzi • 1, 2